با شيوع کرونا در کشور برخي واژه ها هم بيشتر از قبل مورد استفاده قرار مي گيرند؛ فاصله اجتماعي، قرنطينه و ايزوله از جمله اين واژه ها هستند که اين روزها خيلي بيشتر از قبل شنيده شده و درمورد انجام يا عدم انجام آنها هم، اظهار نظر هايي مختلفي مطرح مي شوند.
به گزارش روابط عمومي دانشگاه، در نوشته اي که در صفحه اينترنتي دانشکده علوم رفتاري و سلامت روان دانشگاه علوم پزشکي ايران منتشر شده، ضمن تعريف فاصله اجتماعي، قرنطينه و ايزوله شدن، افکار و احساسات فرد را در مواجهه با اين سه وضعيت شرح مي دهد و در ادامه شيوه هايي را به منظور حفظ سلامت رفتار در حين اين تجربه ها پيشنهاد مي کند.

فاصله اجتماعي شيوه اي براي اجتناب از ارتباط نزديک و مکرر افراد به منظور جلوگيري از انتشار بيماري واگيردار است. تعطيلي مدارس، سينماها، مسابقات ورزشي و مراسم مذهبي نمونه هايي براي ايجاد فاصله اجتماعي هستند.
قرنطينه به معني جداکردن و محدود کردن حرکت افراد مواجهه شده با بيماري واگيردار است، تا متوجه شوند که آيا مبتلا شده اند يا خير؟
ايزوله کردن نيز از طريق جداسازي بيمار از ساير افراد به منظور مانع شدن از انتشار بيماري واگيردار انجام مي شود.

هر فردي به شيوه هاي مختلف با موقعيتهاي استرس زا از جمله بروز بيماري واگيردار که نياز به فاصله اجتماعي، قرنطينه و ايزوله کردن دارد، واکنش نشان مي دهد.
يکي از اين احساس هاي ناخوشايند اضطراب، نگراني و ترس است که عوامل مختلفي در ايجاد آنها دخيل هستند. وضعيت سلامتي خود، وضعيت سلامتي افرادي که به اين بيماري مبتلا شده اند، رنجش دوستان و خانواده که به واسطه تماس با فرد مبتلا مجبور به قرنطينه شده اند، مشاهده نشانه و علايم بيماري در خود و ديگران، کم شدن کار و از دست دادن درآمد و امنيت شغلي و چالش هاي موجود در تامين آنچه نياز داريد براي نمونه مواد غذايي و وسايل مراقبت شخصي را مي توان به عنوان عوامل ايجاد اضطراب و نگراني برشمرد.
احساس هاي ديگري که ممکن است شما تجربه کنيد شامل اين موارد مي شوند: نگراني در خصوص توانمندي خود در مراقبت موثر از فرزندان يا ساير افرادي که شما از آنها مراقبت مي کنيد، بلاتکليفي و نااميدي در مورد مدت زماني که نياز خواهد بود تا در اين شرايط بمانيد و بلاتکليفي درباره آينده، تنهايي به خاطر جدا شدن از محيط و افرادي که دوستشان داريد، خشم از بيمار شدن به دليل سهل انگاري ديگران، ملالت و نااميدي زيرا شما نمي توانيد کار و فعاليتهاي معمول روزانه خود را انجام دهيد، بلاتکليفي درخصوص شرايط موجود، تمايل به استفاده از مواد مخدر و دارو براي مقابله با شرايط، علايم و نشانه هاي افسردگي براي نمونه احساس نااميدي، تغيير اشتها، افزايش يا کاهش خواب و ... احساس هايي از اين دست هستند.
اگر اين واکنش ها را به مدت 2 تا 4 هفته يا بيشتر تجربه کرديد، توصيه مي شود با پزشک تماس بگيريد.

درک ميزان خطر
درک مردم از خطر در شرايطي نظير بيماري واگيردار اغلب نادرست است. رسانه هاي  گروهي ممکن است، اين برداشت را ايجاد کند که مردم در معرض خطر بزرگي هستند در حالي که ميزان خطر ممکن است بسيار پايين باشد يا بر عکس. براي دستيابي به واقعيت در حالي که مواجهه با رسانه ها را محدود مي سازيد، در خصوص آن چه اتفاق مي افتد به روز بمانيد اما از تماشا و گوش دادن اخباري که منجر به افزايش نگراني و اضطراب شما مي شود، دوري کنيد. به ياد داشته باشيد که کودکان  از آن چه که شما مي شنويد و مي بينيد، متاثر مي شوند. در ضمن از منابع اطلاعاتي قابل اطمينان رويدادها را پيگيري کنيد.
حامي خودتان باشيد
صحبت کردن در خصوص نيازهايتان مهم است، به ويژه اگر در قرنطينه هستيد و در بيمارستان و يا مکاني که نيازهاي اساسي شما را بر آورده مي سازد، حضور نداريد. اطمينان حاصل کنيد که آن چه که نياز داريد و به شما احساس امنيت مي دهد، در اختيار داريد.
با کادر سلامت ملي و محلي همکاري کنيد تا متوجه شويد، چگونه مي توانيد انتقال مواد غذايي و ساير لوازمي را که نياز داريد، به منزلتان ميسر شود.
نياز خود به هر دارويي را به پزشک و مراجع ذيصلاح سلامت اطلاع دهيد و با آنها همکاري کنيد تا از دريافت دارو اطمينان حاصل کنيد.
به خودتان آموزش دهيد
ارائه دهندگان مراقبت سلامت و مراجع ذيصلاح سلامت بايد اطلاعاتي را در خصوص بيماري، تشخيص و درمان آن فراهم سازند. بنابراين از پرسش نترسيد، ارتباط شفاف با ارائه دهندگان مراقبت سلامت مي تواند در کاهش استرس شما در خصوص فاصله اجتماعي، قرنطينه و ايزوله شدن، کمک کننده باشد.
در صورتي که شما نمي توانيد به اطلاعات دست پيدا کنيد، از اعضاي خانواده و دوستان درخواست کنيد تا اطلاعاتي را در خصوص اين رويداد براي شما آماده کنند.
با کارفرماي خود همکاري کنيد تا استرس مالي را کاهش دهيد
اگر در اين زمان نمي توانيد کار کنيد، ممکن است استرس هاي مربوط به شرايط شغلي و وضعيت اقتصادي را تجربه کنيد، بنابراين به کارفرماي خود علت فاصله گرفتن از کار را به صورت شفاف توضيح دهيد.
با ديگران ارتباط داشته باشيد
ارتباط با افرادي که به آنها اطمينان داريد يکي از بهترين شيوه هايي است که مي توانيد اضطراب، افسردگي و تنهايي را در مدت فاصله اجتماعي، قرنطينه و ايزوله کاهش دهد.
از تلفن، ايميل، پيامک و رسانه هاي اجتماعي براي ارتباط با دوستان، خانواده و ديگران استفاده کنيد. با افرادي که دوستشان داريد به صورت رو در رو از طريق نرم افزارهاي تصويري صحبت کنيد.
اگر ارائه دهندگان مراقبت سلامت تأييد کردند، شرايطي را فرهم سازيد تا دوستان و خانواده براي شما کتاب، فيلم و روزنامه تهيه کنند.
با پزشک خود صحبت کنيد
در صورتي که در مراکز پزشکي قرنطينه هستيد به ارائه دهندگان مراقبت سلامت براي پاسخگويي به پرسش ها دسترسي آسان تري داريد. با اين وجود اگر در خانه قرنطينه هستيد و نگران نشانه هاي جسمي خود و اطرافيانتان هستيد با پزشک و ساير ارائه دهندگان مراقب سلامت تماس بگيريد.
در شرايط بحراني که دسترسي به پزشکان امکان پذير نيست با خطوط در نظر گرفته شده به منظور پشتيباني تماس بگيريد.
استفاده از شيوه هاي عملي در جهت مقابله و آرام سازي
بدنتان را بيشتر از طريق انجام اموري که براي شما موثر است، آرام کنيد؛ نفس عميق بکشيد، حرکت هاي کششي انجام دهيد، مديتيشن يا دعا کنيد يا مشغول فعاليتهاي شويد که از انجام دادنشان لذت ميبريد.
درباره تجربيات و احساساتتان با کسي که با او در رابطه هستيد يا دوستانتان چنانچه معتقديد افراد کمک کننده اي هستند، صحبت کنيد.
احساس اميد و مثبت انديشي را حفظ کنيد، يک دفترچه يادداشت براي نوشتن اموري که از بابت خوب پيش رفتنشان سپاسگزاريد، در نظر بگيريد.

پس از دوران فاصله اجتماعي، قرنطينه يا ايزوله ممکن است برخي دوستانتان از هراس مبتلا شدن به بيماري از ارتباط با شما پرهيز کنند، بهترين راه براي پايان دادن به اين ترس آن است که درباره بيماري و ريسک واقعي انتقال آن مطالعه کنيد. اشتراک گذاري اين اطلاعات مي تواند منجر به کاهش ترس در ديگران شود و به شما امکان ارتباط مجدد با آنها را بدهد.