روابط عمومي دانشگاه علوم پزشکي ايران: صداي شادي افلاکيان از کوچه پس کوچه هاي مدينه به گوش مي رسد. از خانه ساده و با صفاي امام کاظم(ع) نوري به آسمان برخاسته است. ستاره ها نوراني تر شده اند و ماه همچون خورشيد مي درخشد. صداي گريه اي سکوت آسمان ها را شکسته، انتظار عاشقانه پدري را به پايان رسانده و لب هاي پر از نور پيشواي هفتم را به لبخند زينت داده و بر حضرت رضا (ع) همدمي بخشيده، تا زينبي ديگر براي حسيني ديگر باشد. آري، مدينه از شميم فاطمه معصومه (ع) معطر شده است. زندگينامه حضرت معصومه (س) حضرت فاطمه معصومه (س) در سال 173 هجري در مدينه ديده به جهان گشود و در خانه اي بزرگ شد که پدري چون امام کاظم (ع) و برادري چون حضرت رضا (ع) در آن مي زيست. نام مادر آن حضرت را «خيزران»، يا «نجمه» يا «اروي» گفته اند که بانويي لايق و پاک و با ايمان بود و چون حضرت رضا (ع) را به دنيا آورد، به لقب «طاهره» آراسته شد. حضرت فاطمه معصومه (س) در دامان ايمان و پاکي رشد کرد، در چشمه عفاف، عصمت، علم و حکمت به طهارت روح و جان رسيد. نسب و تبارش نبوي، فاطمي و علوي بود. جدّ او از طرف مادر از نسل امام حسن مجتبي (ع) و از طرف پدر از نسل امام حسين (ع) بود. از اين رو در زيارت نامه اش خطاب به او گفته مي شود: «السلام عليک يا بنت الحسن و الحسين» عبادت و ادب، شاخ و برگ روييده بر آن «سرو پاک دامني» بود. ويژگي هاي روحي و خصايص فردي و خلق و خوي والايش سبب شده بود که ا ورا کريمه خاندان رسالت بنامند و با اين لقب در زبان عالمان و فقيهان شيعه از او ياد مي شد؛ لقبي که از ميان بانوان اهل بيت، تنها مخصوص او بود. لقب هاي ديگر او هر کدام گوياي فضايل اوست؛ همچون: «محدّثه»، «عابده»، «مقدامه» و «معصومه». اين القاب پاک، يادآور حضرت زهرا (س) است که حضرت معصومه (س) هم شرافت و نجابت را از آن بانو به ارث برده است. فضائل حضرت معصومه سلام الله عليها قال الصادق عليه السلام: «إنّ للّه حرماً و هو مکّه و إنّ للرّسول حرماً و هو الْمدينه و إنّ لأمير الْمؤْمنين حرماً و هو الْکوفه و إنّ لنا حرماً و هو بلْده قمّ و ستدْفن فيها امْرأهٌ منْ أوْلادي تسمّي فاطمه فمنْ زارها وجبتْ له الْجنّه؛ براي خدا حرمي است و آن مکه است و براي رسول خداصلي الله عليه وآله حرمي است و آن مدينه است و براي اميرمؤمنان عليه السلام حرمي است و آن کوفه است و براي ما حرمي است و آن قم است و به زودي زني از فرزندان من در آنجا دفن مي شود که نامش فاطمه است؛ هر کس او را زيارت کند بهشت بر او واجب خواهد شد.» (بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏57، ص: 216) بعد از فاطمه زهرا سلام الله عليها از جهت گستردگي شفاعت، هيچ کس و حد اقل هيچ بانويي به شفيعه محشر، حضرت معصومه دخت موسي بن جعفر سلام الله عليها نمي رسد، که امام به حق ناطق، حضرت جعفر صادق(ع) در اين رابطه مي فرمايد: «تدْخل بشفاعتها شيعتي الْجنّه بأجْمعهم‏ ؛ با شفاعت او همه شيعيان من وارد بهشت مي شوند.» (بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏57، ص: 229)