دندانپزشکي به شکلي که ما الان آن را مي شناسيم در ايران عمري هفتاد ساله دارد و در اين چند دهه تلاش براي آگاهي بخشي به جامعه به منظور ارتقاي شاخص هاي سلامت دهان و دندان در کشور همواره مورد نظر مسئولان بوده است؛ نامگذاري يک روز در تقويم ملي کشور نيز حکايت از اهميت مراقبت از دندانهاي مان دارد. 
به گزارش روابط عمومي دانشگاه، از سال 1342 تا پيش از انقلاب روز 24 دي ماه به عنوان روز دندان‌پزشکي شناخته مي‌شد. مصداق اين نام گذاري تشکيل جامعه دندان‌پزشکي ايران در تاريخ 24 دي ماه سال 1341 بود. اما در سالهاي اول انقلاب، روز دندان‌پزشک تغيير کرد.
مجلس شوراي اسلامي در 23 فروردين سال 1360 به منظور گسترش و پيشرفت خدمات درماني و بهداشتي دهان و دندان در مناطق محروم کشور و روستاها، قانوني را با عنوان «طرح تربيت بهداشتکاران دهان ودندان» تصويب کرد. مجلس در اين قانون، وزارت بهداشت و درمان را موظف کرد که داوطلباني را براي تربيت در اين دوره، جذب کند تا پس از آموزش هاي لازم براي ارائه خدمات اوليه در مناطق محروم، از شيوع بيماري هاي دهان و دندان جلوگيري شود.
از اينرو هيات وزيران در تاريخ اول دي ما 1362، به پيشنهاد جامعه اسلامي دندانپزشکان ايران، روز 23 فروردين ماه هر سال را که مصادف با تاريخ تصويب اين طرح بود، به عنوان «روز دندانپزشک» نامگذاري کرد.
بنا براين گزارش در کتاب هاي مرجع دندانپزشکي عنوان شده که ضروري است هر فردي به صورت باليني هر شش ماه يک بار به وسيله دندانپزشک، دندان هاي خود را معاينه کند، اما اين امر در ايران به اين گونه نيست و تا هنگامي که فرد با مشکلي در زمينه بهداشت دهان و دندان رو به رو نشود، به دندانپزشک مراجعه نمي‌کند.
 اين در حالي است که اگر افراد در دوره هاي مشخص مورد معاينه قرار گيرند، در همان مراحل نخستين، دندانپزشک بيماري ساده دندان را تشخيص مي دهد و پس از آن درمان بسيار راحت خواهد بود و هزينه پرداختي نيز کمتر مي شود.
 هنگامي که درد دندان آغاز مي شود و فرد به دندانپزشک مراجعه مي‌کند، در واقع دندانپزشک در مرحله پاياني و نهايي مشکل قرار مي گيرد و به همين دليل بايد درمان‌هاي گسترده‌اي را روي دندان انجام دهد و اين امر براي بيمار هزينه‌هاي بسياري دارد.