به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی ایران، علی اصغر اصغرنژاد - روانشناس و عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران در برنامه "حال خوب" شبکه سلامت در پاسخ به این سوال که «آیا تنهایی در زندگی زوجی مطلقاً ممنوع است؟»، عنوان کرد: انسان اوقاتی از زندگی را تنها است و کارهای شخصی خود را انجام می‌دهد به نظر می‌رسد شیوه زندگی انسانها در حال تغییر است و انسانها ناگزیر روابط محدود تری را تجربه می‌کنند و اوقات شان بیشتر با وسایل الکترونیکی با پیام ها و فضای مجازی شکل می‌گیرد. البته فضای مجازی نیز شکل خاصی از ارتباط است.

عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران ادامه داد: تنهایی در جایی معنا پیدا می‌کند که افراد تعامل چهره به چهره با یکدیگر نداشته باشند.

اصغرنژاد در پاسخ به این سوال که «احساس تنهایی در زندگی زوجین چگونه معنا می‌شود؟»، گفت: زوج ها زیر یک سقف زندگی می‌کنند اما تعامل و ارتباط و با هم بودن معنای خاصی دارد. اگر زوجین وعده کنند که زمانی از شبانه روز را به گفت‌وگو بپردازند و رضایت زوجین به گفت‌وگو با یکدیگر جلب شود بسیار ارزشمند است. زوج ها کنار هم زندگی می‌کنند اما اغلب صحبت نمی‌کنند.

وی به منفعت و سودی که از نیم ساعت گفت‌وگوی بین زوجی حاصل می‌شود تاکید کرد و گفت: کمترین کارکرد این گفت‌وگوها هماهنگی در کارهاست. وقت گذاشتن در این گفت‌وگوها نیز رضایت احساسی را به دنبال دارد و نیز با منافع دیگر خانواده همراه خواهد بود.

اصغرنژاد گفت: روبرو شدن با شریک زندگی که بخشی از زندگی ماست، جرات، قدرت و جسارت می‌خواهد. این رو به رو شدن فقط با گفت‌وگو میسر می‌شود.

وی در پاسخ به این سوال که «آیا زوجین نیاز به تنهایی دارند؟»، گفت: انسان گاهی نیاز به خلوت با خود دارد تا به قول معروف مسائل را با خودش حل و فصل کند، مثلا شرایط خاصی پیش آمده که نیاز به نتیجه گیری با خود را دارد.

این روانشناس گفت:‌ در این بین آگاهی از ویژگی‌های شخصیتی مختلف نیز به زوجین کمک می‌کند تا به عادت ها و علائق طرف مقابل احترام بگذارند. به طور مثال فرد درونگرا ترجیح به تنهایی دارد و به دنبال مسائل هستی شناسی و مطالعه است یا به تفکر و تعمق می‌پردازد.

وی گفت: با وجود ویژگی‌های مختلف شخصیتی و تفاوت‌های آن با هم، لحن و شیوه بیان در زندگی مشترک از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ اگر به تنهایی نیازمندیم با لحن ارادت و علاقمندی، این نیاز را به همسرمان ابراز کنیم.

اصغر نژاد در پاسخ به این سوال که «چرا بعضی از زوجین یک لحظه همسر خود را تنها نمی‌گذارند؟»، گفت: همسرانی که دچار طرح واره رهاشدگی هستند از حس ارزشمندی و اعتماد به نفس کمتری برخوردارند و دائماً به دنبال تایید و حمایت و توجه همسر خود هستند، آنها نگرانند که حتی کوتاه زمانی فاصله، ممکن است با کاهش علاقه همسرشان توام شود.

وی گفت: ازدواج با فردی که زبان مشترکی برای گفت‌وگو داشته باشند از راه های درک مشترک همسران است. حدی از فاصله بین زوجین که بتواند ارزش حیاتی بودنشان را به یکدیگر نشان دهد، ضروری است.

پایان مطلب//